Volg je het nog?
Huidtherapie wordt deels vergoed uit de basisverzekering, maar alleen bij chronische indicaties zoals lymfoedeem en littekenzorg. Deze zorg is ooit aangemerkt als fysiotherapeutische zorg en valt onder de aanspraak fysiotherapie/oefentherapie. Daarbij zijn de eerste twintig behandelingen voor rekening van de patiënt of worden ze (deels) vergoed vanuit de aanvullende verzekering.
Voor indicaties als acne, camouflage en ontharen ben je als patiënt volledig afhankelijk van de aanvullende verzekering, waarvan de dekking sterk verschilt per verzekeraar.
Daarnaast is er ook hulpmiddelenzorg, zoals het aanmeten en leveren van borstprotheses en therapeutische elastische kousen. Deze zorg valt onder aparte contractering (als hulpmiddelenleverancier of via een tussenpersoon) en kent specifieke voorwaarden.
Ook zijn er aparte routes voor dermatografie (zoals tepelhofreconstructie), onthaartrajecten binnen transgenderzorg en andere specialistische zorgvormen. Deze worden vergoed vanuit de aanspraak plastische chirurgie of dermatologische zorg (ziekenhuisvergoeding) en lopen via machtigingsaanvragen of regionale afspraken tussen huidtherapeuten, plastisch chirurgen en dermatologen.
Veranderingen in zorg, beleid en maatschappij
Vanaf 2025 zijn restitutiepolissen afgeschaft, waardoor patiënten alleen volledige vergoeding krijgen bij gecontracteerde zorgverleners. Tegelijkertijd neemt het aantal mensen met een aanvullende verzekering af, waardoor zorgverzekeraars hun pakketten aanpassen. We zien dat mensen bewust een aanvullende verzekering afnemen en daarbij alle zorg afnemen die mogelijk is. Zorgverzekeraars hebben daardoor veel te hoge uitgaven, met als gevolg dat ze de tarieven hebben verlaagd.Ondanks inspanningen en gesprekken van de NVH met zorginkopers paramedische zorg van de zorgverzekeraars om de aanvullende pakketten beter te laten aansluiten op huidtherapie – zeker gezien de innovaties en nieuwe behandeltechnieken – is daar tot op heden weinig ruimte voor. De invulling van deze aanvullende pakketten is vooral commercieel en onderhevig aan concurrentie, waardoor inhoudelijke verbeteringen uitblijven.Dit roept ook de maatschappelijke vraag op wat bij basiszorg hoort en wat aanvullend vergoed zou moeten worden.
Beperkingen in de bekostiging
De bekostiging van huidtherapie is een complex samenspel tussen verschillende partijen en wet- en regelgeving. De Wet marktordening gezondheidszorg (Wmg) en het Besluit zorgverzekering zijn van grote invloed op de huidige situatie. Huidtherapie is, net als orthoptie, podotherapie en optometrie, als uitzondering opgenomen in artikel 3 van het Besluit uitbreiding en beperking werkingssfeer Wmg (Bub Wmg). Hierdoor vallen deze beroepsgroepen niet onder de regulering van de NZa (artikelen 50 t/m 56 Wmg). Voor een duurzame oplossing is een wetswijziging nodig of een alternatieve vorm van bekostiging.
Wat kan al wel?
Om op korte termijn toch invulling te geven aan de vergoeding van zorg adviseren VWS, Zorginstituut Nederland en de Nederlandse Zorgautoriteit om regionaal te onderzoeken of bekostiging van huidtherapeutische zorg bij huidaandoeningen zoals eczeem via segment 3 (S3) binnen de huisartsenzorg georganiseerd kan worden. S3-bekostiging komt tot stand door afspraken tussen huisartsen, zorgverzekeraars en andere zorgverleners, in dit geval huidtherapeuten. Wanneer partijen hier positief tegenover staan, volgt het gesprek over welke zorg bekostigd moet worden en worden afspraken gemaakt over de te leveren kwaliteit en financiering. S3-bekostiging kan zorgen voor een sterke regionale basis en goede samenwerking tussen huisartsen en huidtherapeuten. En dat is positief: want alleen vanuit samenwerking kunnen we de zorg goed organiseren voor én met de patiënt.
Wel bekwaam, maar geen vergoeding
Hoewel huidtherapeuten deskundig zijn in huidzorg, is vergoeding voor deze zorg niet vanzelfsprekend. Veelal zijn ze onderdeel van andere domeinen, zoals fysiotherapeutische-, wijk-, huisarts- of medisch specialistische zorg. Bijvoorbeeld wondzorg door huidtherapeuten komt hierdoor niet vanzelfsprekend in aanmerking voor vergoeding. Wanneer huidzorg apart wordt ingekocht bij de huidtherapeut, ontstaat het risico op dubbele bekostiging – iets wat zorgverzekeraars moeten vermijden. Dit beperkt de inzet van huidtherapeuten in de eerstelijnszorg.
