Samen Vooruit
Het thema van deze editie is ‘Samen Vooruit’. Mijn bedoeling was om een mooi verhaal te schrijven over alles waar we binnen huidtherapie gezamenlijk aan werken en hoe we op die manier samen stappen vooruitzetten.
Maar eerlijk, dat lukte niet. Meerdere pogingen, in mijn hoofd, een verhaal te maken mislukten. Er kwam niets op papier. Mijn hoofd zat vol met andere dingen. Kennelijk vond mijn hoofd andere dingen op dat moment belangrijker dan het netjes aan elkaar breien van beleidszaken aan het thema ‘Samen vooruit’.
Soms gebeuren er dingen in het leven. Dingen waarvan je hoopt dat die jou en de mensen van wie je houdt voorbij zullen gaan. Maar de realiteit is anders. Vroeg of laat krijgt iedereen te maken met ziekte, rouw, relaties die niet meer werken of tegenslagen op werkgebied. Dingen die niemands deur overslaan. Waarover je de een wel hoort praten en een ander niet. Die soms onzichtbaar blijven voor de buitenwereld en soms niet. Maar het niet horen en niet zien maakt het niet minder aanwezig.
Er is een woord wat steeds in mijn gedachten voorbijkomt. En dat is het woord veerkracht. Veerkracht is het vermogen van mensen om zich na tegenslag te herstellen en boven nare omstandigheden uit te kunnen groeien. Het heeft te maken met hoe je omgaat met bijvoorbeeld onzekerheden, tegenslagen of ziekte. Dus ook: hoe ga je ermee om als je een chronische huidaandoening hebt of hoe ga je ermee om als je kind een dergelijke huidaandoening heeft. Hoe veerkrachtig is jouw houding in dit soort situaties?
Overigens is veerkracht eerder een verworvenheid dan en karaktertrek. Mensen kunnen in hun leven door ervaring een veerkrachtige houding ontwikkelen. Steunende en zorgzame relaties binnen of buiten het gezin waar je bent opgegroeid zijn hierin belangrijke factoren. Maar ook het contact met lotgenoten kan hieraan bijdragen. Het voorbeeld van iemand die in hetzelfde schuitje zit en laat zien hoe je er het beste van kan maken kan een grote bron van inspiratie zijn. Lucas (“Heb respect voor mensen die er anders uitzien”) vertelt ook hoe belangrijk dat voor hem is.
En dat zette mij aan het denken. Als zorgverleners spelen wij ook een rol in deze veerkrachtige houding. We bieden steun en begeleiding aan onze patiënten. Maar hoe goed zorgen we voor onszelf? Kunnen we zelf goed om hulp vragen? Durven wij onze zorgen te delen met onze eigen ‘lotgenoten’. Hoe bewaken wij onze veerkrachtige houding?
Steun is waardevol. Of je die nu ontvangt van een zorgverlener, een lotgenoot, een ouder of een collega: het helpt je om boven moeilijke situaties uit te groeien. En juist het sámen dragen en sámen ontwikkelen van die veerkracht — dát is voor mij ook ‘samen vooruit’.
